6.8 De weduwe van Ephese

Opmerking

Versie 1:

Een toonbeeld van trouw Een dame, die in Ephese woonde, was zeer bekend omwille van haar kuisheid en werd door alle vrouwen, niet alleen van de stad, maar ook van de buurvolkeren, geprezen. Deze vrouw werd dus, toen haar echtgenoot gestorven was, door een zeer groot verdriet getroffen. In de grootste wanhoop kloeg ze dat ze zonder hem niet verder kon leven. En ze was niet tevreden de lijkstoet met loshangende haren te volgen of zich op de borst te slaan, zoals het de gewoonte was. Daarom volgde ze haar echtgenoot in het graf, waar ze het lijk hele dagen en nachten begon te bewaken en te bewenen. Ze had immers besloten om ook zelf uit het leven te stappen en naast het lichaam van haar echtgenoot door vasten te sterven. Haar ouders en verwanten vroegen waarom zij dit deed, maar zij weigerde haar echtgenoot te verlaten, zelfs de ambtsdragers, die afgewezen waren, gingen weg. Alleen een zeer trouwe slavin was bij haar, die samen met haar meesteres rouwde en die het licht dat in het grafmonument geplaatst was weer aanwakkerde. De dame hield het al de vijfde dag zonder voedsel uit. Alle burgers beklaagden haar en vroegen zich verwonderd af of ze werkelijk van plan was te sterven. Er was dus in de hele stad één gespreksonderwerp; mensen van elke stand bekenden dat zij een uitzonderlijk voorbeeld van kuisheid en liefde verschafte. De wil is sterk... Intussen beval de gouverneur 3 bandieten aan het kruis te slaan dichtbij het graf, waarin de dame het "pasgestorven" lijk beweende. De volgende nacht bemerkte de soldaat, die de kruisen bewaakte een licht tussen de monumenten, nogal helder schitterend en hoorde het gezucht van de rouwende dame. Uit menselijke nieuwgierigheid verlangde de soldaat sterk te weten wie daar aanwezig was of wat er daar gebeurde. Dus daalde hij af in het graf en stond eerst perplex toen hij de zeer mooie vrouw zag en toen hij het lichaam van de dode en de tranen van de vrouw zag, begreep hij dat zij het gemis aan haar echtgenoot niet kon verdragen. Daarom begon hij de rouwende te overtuigen niet in vergeefs verdriet te volharden. Maar de dame begon zich nog heviger op de borst te slaan en legde haar uitgerukte haren op het lichaam van haar echtgenoot. Toch ging de soldaat niet weg. Hij bracht in het graf voedsel en wijn voor de vrouwen aan. Eindelijk strekte de slavin haar handen uit, bekoord door de geur van de wijn en dadelijk begon ze de koppige dame te overtuigen . Ze zei: "Wat zal het jou baten als je door het vasten van de honger zal sterven als je levend begraven wordt? Je zal toch liever leven en genieten van de leuke dinges des levens? Het lichaam van je echtgenoot moet je zelf aansporen om te leven." Maar het vlees is te zwak Toen stond de vrouw toe, die gedurende veel dagen zich van voedsel afgehouden had, door honger overwonnen dat haar koppigheid gebroken werd en ze aanvaardde niet minder begerig dan de slavin het voedsel. De soldaat die vroeger al had opgemerkt dat de dame zeer mooi was, treuzelde in het graf vele uren en met dezelfde vleiende woorden waarmee hij had verkregen dat de dame wou leven, viel hij haar kuisheid aan. De kuise vrouw vond de jongeman helemaal niet lelijk. Tenslotte overtuigde de soldaat haar zijn liefde niet af te wijzen. Zij lagen dus niet alleen die nacht samen, waarin ze een huwelijk sloten, maar ook de volgende en de derde nacht, nadat de deuren van het graf gesloten waren. Een toonbeeld van medelijden Toen de ouders van 1 gekruisigde boef zagen dat de kruisen zonder bewaker waren, namen ze bijgevolg in het midden van de nacht heimelijk hun zoon van het kruis af en begroeven hem. De volgende dag nadat de soldaat uit het graf gekomen was zag hij dat er een kruis zonder lijk was. Hij was erg bang dat hij vreselijk gestraft zou worden en legde het uit aan zijn vrouw wat er gebeurd was: hij bevestigde dat hij niet zou afwachten op het oordeel van de rechter maar dat hij zijn nalatigheid zou straffen met het zwaard. De vrouw zei met evenveel medelijden als kuisheid: "Als de goden het maar niet toelaten dat ik 2 lijkstoeten zie van 2 aan mij zeer dierbare mensen op hetzelfde moment. Ik wil liever een dode ophangen dan een levende doden." Na deze woorden gaf ze hem de opdracht dat hij het lijk van haar man uit de kist moest halen en dat het lichaam aan het lege kruis moest ophangen. Dus gebruikte de soldaat het verstand van de vooruitziende vrouw, en de volgende dag was het volk verwonderd hoe een dode op een kruis kon klimmen.

Opmerking

Versie 2:

De weduwe van Ephese Een toonbeeld van trouw Een zekere vrouw die in Ephese woonde was zeer bekend wegens haar kuisheid en ze werd geprezen niet alleen door alle vrouwen van de stad, maar ook van de naburige stammen. Dus zij werd getroffen door een zeer groot verdriet toen haar man gestorven was. In haar hoogste punt van wanhoop klaagde ze dat zij zonder hem niet meer kon leven. Ze was niet meer tevreden met loshangende haren de lijkstoet te volgen of op de borst te slaan zoals de gewoonte was. Daarom volgde ze haar echtgenoot in het graf, waar ze het lichaam begon te bewaken en de hele dag en nacht te huilen. Ze had immers besloten ook uit het leven te gaan en door het vasten te sterven. Haar ouders en verwanten vroegen waarom zij dit deed, maar zij weigerde haar echtgenoot achter te lagen; zelfs de magistraten gingen afgewezen weg. Alleen de trouwste slavin bleef bij haar, die als enige met de vrouw rouwde en ze vernieuwde het licht geplaatst in het grafmonument. De echtgenote leefde al 5 dagen zonder voedsel. Alle burgers beklaagden haar en verwonderden zich of ze wel echt van plan was te sterven. Dus er was maar 1 verhaal in de hele stad; mensen van elke stand bekenden dat ze een uitzonderlijk voorbeeld liet zien van liefde en kuisheid.

De wil is sterk... Intussen beval de gouverneur 3 bandieten aan het kruis te slaan dichtbij het graf, waarin de dame het "pasgestorven" lijk beweende. De volgende nacht bemerkte de soldaat, die de kruisen bewaakte een nogal helder licht tussen de monumenten schitteren en hoorde het gerucht van de huilende dame. Door de ondeugd van de menselijke soort verlangde de soldaat sterk te weten wie daar aanwezig was of wat hij deed. Dus daalde hij af in het graf en eerst stopte hij toen hij de zeer mooie vrouw zag en werd door als het ware een wonder in verwarring gebracht. Vervolgens begreep hij toen hij het dode lichaam en de tranen zag dat de vrouw het verlangen naar haar man niet verdroeg. Dus begon hij de rouwende aan te sporen niet in lege pijn te volharden. Maar de dame begon nog heviger op de borst te slaan en legde haar uitgetrokken haar over haar dode man. Toch ging de soldaat niet weg. Hij bracht in het graf voedsel en wijn. Eindelijk strekte de slavin de armen uit, aangelokt door de geur van de wijn en begon dadelijk de koppigheid van de meesteres aan te vallen. Ze zei: "Wat zal het je nuttig zijn als je sterft door de honger, als je levend jezelf zal begraven? Je wilt toch zeker wel leven en genieten van de leuke dingen des levens? Het lichaam van je echtgenoot moet je zelf aansporen te leven.

Maar het vlees is te zwak Toch duldde de echtgenote, die gedurende veel dagen voedsel van zich afgehouden heeft, door honger overwonnen dat haar hardnekkigheid werd gebroken en niet minder begerig dan de slavin die het voedsel at. De soldaat die al eerder had gemerkt dat de dame zeer mooi was, treuzelde in het graf vele uren en met dezelfde vleiende woorden waarmee hij had verkregen dat de dame wou leven, viel hij nu haar kuisheid aan. De jongeman leek niet lelijk aan de kuise vrouw. Tenslotte overtuigde de soldaat haar zijn liefde niet af te wijzen. Zij lagen dus samen niet alleen die nacht, waar ze het huwelijk maakte, maar ook de tweede en derde dag, nadat de deuren van het graf gesloten waren.

Een toonbeeld van medelijden Toen de ouders van 1 gekruisigde zagen dat de kruisen zonder bewaker waren, namen ze in het midden van de nacht heimelijk hun zoon af en begroeven hem. De volgende dag toen de soldaat uit het graf kwam zag hij een kruis zonder lijk. Hij was bang dat hij vreselijk gestraft zou worden en legde uit aan zijn vrouw wat er gebeurt was: hij bevestigde dat hij niet zou afwachten op het oordeel van de rechter maar dat hij zijn nalatigheid zou straffen met het zwaard. De vrouw zei met evenveel medelijden als kuisheid: "Als de goden het maar niet toelaten dat ik 2 lijkstoeten zie van 2 aan mij zeer dierbare mensen op hetzelfde moment. Ik wil liever een dode ophangen dan een levende doden." Na deze woorden gaf ze hem de opdracht dat hij het lijk van haar man uit de kist moest halen en dat het lichaam aan het kruis dat leeg was moest vasthangen. Dus gebruikte de soldaat het karakter van de vrouw die vooruitziend was, en de volgende dag was het volk verwondert hoe een dode aan het kruis kon hangen.

Opmerking

Versie 3:

Een dame, die in Ephese woonde, was heel gekend voor haar kuisheid, niet alleen in de stad maar ook in de buursteden werd ze geprezen Zij, dus werd door een heel groot verdriet getroffen, door de dood van haar man. In opperste wanhoop kloeg ze dat ze zonder hem niet langer kon leven. Ze was niet tevreden met de lijkstoet te volgen met loshangend haar of zich op de borst kloppen, zoals dat de gewoonte was. Daarom is ze haar echtgenoot gevolgd in het graf, waar ze het lichaam bewaakte en was begonnen het dagen en nachten aan een stuk te bewenen. Ze had besloten om te sterven, door vasten, naast het lichaam van haar man Haar ouders en familie vroegen waarom ze dat deed, maar ze weigerde haar man te verlaten, zelfs de magistraat keerde ( met lege handen) terug. Alleen een heel trouwe slavin bleef bij haar, en ze rouwde samen met haar meesteres en ze vernieuwde het in het monument geplaatste licht. Al de vijfde dag hield de meesteres het zonder eten uit . Alle burgers bekloegen haar en vroegen zich verwonderd af of ze werkelijk van plan was te sterven . Er was dus (maar) 1 gespreksonderwerp in de hele stad , mensen van alle stand(en) bekenden dat zij een uitzonderlijk voorbeeld van kuisheid en liefde betoonde . De wil is Sterk Ondertussen beval de opperbevelhebber van deze provincie 3 bandieten aan het kruis te slaan dichtbij die grafkamer , waarin de dame het pas gestorven lijk beweende .De volgende nacht bemerkte een soldaat , die de kruisen bewaakte , een licht tussen de grafmonumenten dat nogal helder schitterde en hoorde het gezucht van iemand die rouwde . Door de ondeugd van het menselijke geslacht verlangde hij sterk te weten wie aanwezig was of wat hij deed . Dus daalde hij af naar de grafkamer, nadat hij een zeer mooie vrouw had gezien , eerst hield hij halt in verwarring gebracht door een wonder , Wanneer hij het lichaam van de dode en de tranen zag, zag hij in dat de vrouw het verlangen naar haar man niet kon dulden .Daarom/ en zo begon hij de rouwende vrouw aan te sporen om niet in vergeefs verdriet te volharden . Maar de dame begon nog zich heviger op de borst te slaan en legde /plaatste (de) uitgetrokken haren op het lichaam van haar man . De soldaat trok zich toch niet terug en naar het grafmonument bracht hij voedsel en wijn voor de vrouwen . Uiteindelijk reikte de slavin haar handen uit , nadat ze verleid was door de geur van de wijn en begon dadelijk de koppigheid van haar meesteres te veroveren . Ze zei : " Wat zal het jou baten als je dood zal gaan door te vasten en als je je levend zal begraven? Je wilt toch wel leven en van de voordelen van het licht genieten? Het lichaam zelf van je echtgenoot moet je aansporen om te leven . " ... Maar het vlees is Zwak . Toen verdroeg de vrouw,die zich gedurende vele dagen had onthouden van voedsel nadat ze overwonnen was door de honger dat haar koppigheid gebroken werd en ze ontving nie minder begerig dan de slavin het voedsel. De soldaat, die vroeger had opgemerkt dat de vrouw bloedmooi was, treuzelde in het graf gedurende vele uren en met dezelfde woorden waarmee hij had verkregen dat de vrouw wou leven, viel hij nu haar kuistheid aan. De jongeman leek niet lelijk aan de kuise vrouw. Tenslotte overtuigde de soldaat haar zijn liefde niet af te wijze: zij lagen dus samen niet alleen die nacht, waarin ze het huwelijk maakten, maar ook de volgende en derde dag, nadat de deuren van het graf gesloten waren. Toen de ouders van 1 van de gekruisigde rovers zagen dat de kruisen zonder bewaker waren, namen ze in het midden van de nacht heimelijk hun zoon af en begroeven hem. De volgende dag zag de soldaat,die uit het graf gekomen was dat 1 van de kruisen zonder lijk was. Hij was vreselijk bang dat hij gestraft zou worden en hij legde uit aan zijn vrouw wat gebeurd was. Hij bevestigde dat hij niet zou afwachten tot het oordeel van de rechter maar dat hij zijn nalatigheid zou straffen met het zwaard. De vrouw zei met evenveel meelijden als kuisheid: hopelijk laten de goden niet toe dat ik in dezelfde tijd 2 lijkstoeten zie van 2 aan mij zeer dierbare mensen. Ik wil liever een dode ophangen dan een levende doden. Na deze woorden gaf ze hem de opdracht het lijk van haar man uit de kist te halen e het lichaam aan het kruis dat leeg was vast te hangen. Dus gebruikte de soldaat het karakter van de vrouw die vooruitziend was, de volgende dag was het volk verwondert hoe een dode aan het kruis kon hangen.