Coriolanus

Coriolanus ? Werkvertaling

Door de secessio plebis werden Sp. Cassius en P. Cominius consul. Toen zij consul waren, werd er een verdrag gesloten met de Latijnen. Om dit te doen, bleeft er een consul in Rome. De andere, die naar de Volscische oorlog was gezonden, sloeg de Volsci uit elkaar en joeg ze op de vlucht. De Romeinen bemachtigden meerdere steden van de vijand. Dan vielen zij met groot geweld Corioli, een stad van de Volsci aan.

Een opmerkelijke patriciër, Cn. Marcius

In het legerkomp van de Romeinen was er tussen de meest opvallenden van de jonge mannen Cn. Marcius, een jonge man, vaardig met woord en daad, die de bijnaam Coriolanus zou dragen. Deze, geboren uit een adelijk geslacht, verloor zijn vader toen hij nog een kind was en was door z'n moeder Veturia grootgebracht. Van de natuur had hij een edele drang naar lof meegekregen maar eveneens was hij iemand die z'n woede niet kon beheersen en was van een vastberaden. koppigheid.

Toen hij als jongeman zijn legerdienst deed, keerde hij nooit terug uit de vele gevechten waaraan hij deelnam, zonder een lauwerkrans of een militaire premie ontvangen te hebben. In zijn levenswijze steld hij zich niks anders voor ogen dan zijn moeder te behagen. En toen die hoorde dat haar zoon geprezen werd of als ze zag dat hij met een lofkrans begiftigd werd, dan pas dacht ze dat ze gelukkig was. Ze zocht zelfs een vrouw voor hem en toen ze haar gevonden had, stapten Marcius en Volumnia in het huwelijksboodje. En zelfs nadat zij kinderen hadden gekregen, woonde hij nog altijd met zijn vrouw thuis bij zijn moeder.

Hoe hij aan de bijnaam Coriolanus kwam en over de grootmoedige kant van zijn karakter.

Welnu, toen plots de Volscische legioenen, die uit Antium waren vertrokken, het Romeinse leger, dat Corioli bezet hield, aanvielen en tegelijkertijd de vijanden uit de stad een uitval deden, stond Marcius toevallig op wacht. Deze dreef de aanval van de uitvallenden niet alleen met een handvol uitgelezen militairen terug, hij rukte ook op door de poorten, die open stonden, de stad in en nadat hij er een bloedbad had aangericht, wierp hij fakkels in de gebouwen. Nadat erin de stad geroep was ontstaan dachten de Volsci, die naar Corioli waren gekomen om te helpen, dat de stad gevallen was en werden door de Romeinen uit mekaar geslagen.

De consul prees bij de soldaten Cn. Marcius na de opmerkelijke overwinning die vooral door zijn toedoen was behaald. Hij wilde hem overladen met militaire geschenken en bood hem één tiende van de buit aan. Maar Marcius aanvaarde werkelijk niets behalve een paard: "Het overige aanvaard ik niet, omdat zulk een groot deel van de buit mij geen eer voor moed lijkt, maar een beloning voor werk. Het is geen goede man die niet tevreden is met hetzelfde als de anderen. Alleen vraag ik jullie dit: laat één van de Volsicsche gevangenen, mijn gastvriend, vrij. Hij is een man van eer en nu dat Corioli gevallen is, zag hij al z'n goederen in rook op gaan en maakte hij gebruik van een ongunstig lot. Ik zou willen dat hij vrij was." Allen prezen bewonderend zulk een grootmoedigheid en Marcius werd met toestemming van iedereen, omwille van zijn eer, sinds de inname van Corioli, Coriolanus genoemd.

Let op !!!!! Dit is niet alles, niet alles werd vertaald...