4.3e Pyramus & Thisbe

De te laat weggaande Pyramus zag de zekere voetsporen van een wild dier in het mulle zand en verbleekt met zijn hele gezicht. Zodra hij echter ook het met bloed besmeurde kledingstuk gevonden heeft, zei hij: ? Een nacht zal twee geliefden ter gronde richten, van wie zij het lange leven zeer waardigst was, mijn ziel is schuldig! Ik heb jou, beklagenswaardige gedood, ik die jou bevolen heb om 's nachts te komen in het gebied vol van verschrikking en ook ik die niet eerder hierheen gekomen was. Verscheur(t) mijn lichaam en eet mijn misdadige ingewanden op door een woeste/felle beet, oh (jullie) leeuwen, die (ook maar) onder deze rots wonen. Maar het is een bangerik eigen te vragen dat een ander je doodt! ? Hij pakt de sluier van Thisbe op en draagt haar met zich naar de schaduw van de afgesproken boom en stortte in tranen op de bekende kleding, hij gaf kussen aan het kledingstuk en zegt: ? Drink ook een slok van mijn bloed! ? Het zwaard waarmee hij omgord was, stuurde hij in zijn ingewanden en direct trok hij stervende het zwaard uit de nog warme wond en lag achterover op de grond: het bloed spat hoog omhoog, niet anders dan wanneer een waterleidingsbuis springt, wanneer het lood kapot is en door een sissend scheurtje lange waterstralen uitstoot en met waterstoten de lucht doorbreekt. De boomvruchten veranderen door het spatten van het bloed naar een in donkere gedaantes en natgemaakt door het bloed kleurde de wortel de hangende moerbei(boom)vruchten met een purperen kleur.

Meer Fortuna 3 vertalingen: